
12/12= 100%
Ν’ ανεβαίνεις ψηλά
απ’ του ήλιου το δρόμο,
τ’ ανοιξιάτικο.
Για να βρεις μιαν αγάπη,
να μη ξέρει από θάνατο.
Να ρωτάς τα πουλιά
να σου πούν που πετάνε
σε ποιόν ουρανό
τα φτερά τους απλώνουν
σ’ ένα φως αναστάσιμο.
Έρημοι δρόμοι,
έρημη αυγή,
κλαίει ακόμη
εκείνο το παιδί.
Τι παραμύθια
πες μου αλήθεια,
τι παραμύθια να του πω;
Να κοιτάς την αυγή,
που τη νύχτα θα διώξει
κι άλλη μια φορά
την καρδιά σου ν’ ανοίγει
τα ψιλά της παράθυρα.
Να ρωτάς τα παιδιά,
που τον κόσμο κρατάνε
στην παλάμη τους,
στο θεό που μιλάνε
με την άφταστη χάρη τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου