
1/12= 8,3%
Είναι κόκκινο σαν αίμα σαν ανοίγει το πρωί,
και δροσούλα δεν τ' αγγίζει από φόβο μην καεί,
ανοιχτό το μεσημέρι σαν κοράλλι, σαν παιδί,
μες στα τζάμια, μαγεμένος, σκύβει ο ήλιος να το δει,
άσπρο γίνεται, κι είν' άσπρο, κοχυλάκι του γιαλού,
σαν λιποθυμάει η μέρα στις βιολέτες του νερού.
Κι όταν πια σημάνει η νύχτα, τη φλογέρα τη γλυκιά,
και τ' αστέρια αλλάξουν θέση στ' ουρανού την απλωσιά,
πριν τελειώσει το τραγούδι κι ο αγέρας κοιμηθεί,
μέσα στο βαθύ σκοτάδι σιγανά θα μαραθεί.
2 σχόλια:
Πολυαγαπημένοι στίχοι αυτοί. Για τον έντονο λυρισμό και την τρυφερότητά τους. Κι ευτύχησαν να γνωρίσουν μια υπέροχη μελοποίηση.
Να σας ευχαριστήσω και να σας συγχαρώ για τούτη την προσπάθεια που κάνετε.
Τι ωραία που το είπατε Νερένια: Ευτυχισμένοι οι στίχοι που "ντύνονται από όμορφες νότες".
Δημοσίευση σχολίου